Vazgeçiş

Tam sana yazmak için hazırlanmıştım ki bir mail geldi. Kısmen beklediğim; ama okuyunca üzüleceğimi bildiğim için gelmesini de istemediğim bir mail. 1 saatim, yaşadığım pişmanlıkları tekrar hatırlayarak, bunların bana nasıl sonuçlar doğurduğunu okuyarak ve kabullenişimin verdiği ağırlıkla o maile cevap vererek geçti...

Bugün değişik bir gündü Blog. Zorunlu olarak ayrıldığım yıllık izni iptal edip işe gittim. Ne yazık ki patronum yarın gelecekmiş. Ben de bir başka ofis arkadaşıma aktarmam gereken tüm bilgileri aktardım ve son görevimi de tamamlamış oldum. Yarın patronumla da vedalaşıp resmi olarak işsizliğime geçeceğim. Hiç öyle 2 hafta yalandan izin yapıp sonra dönüp başka bir kararın stresini yaşayacak halde değilim. Annemin bile "ne yaptınız barıştınız mı?" diye sorduğu bir gün oldu bugün. Demem o ki, iyi değilim. Tek sevindiğim ve gözlerimi dolduran şey, şirketin asıl patronunun herkese hurma dağıtışı, gidip elini öpüp ona sarılmam... Bana da nasipmiş hurmasından almak. Şu birkaç gündür her sarıldığımda ağlama ihtimalimin %80 olduğunu hesaba katarsak, asıl patrona sarılırken gözlerimin dolmasından dolayı bana işi kastederek "noldu yahu yapamadın mı?" deyişi, benimse "yapamadım galiba Bülent Bey" deyişim... Neyse ki tuttum kendimi, helallik aldım çekildim kenara. Yarın da kendi patronumla konuşup bitiriyorum.

Keşke sana detaylıca her şeyi yazabilsem işimle ilgili. Çünkü şu anda o kadar yalnızım ki. Bana evrenin hem duygusal hem maddi olarak gösterdiği, "Evet Arif. Hayatın bu artık. Ve bu senin ikinci bir "öküz gibisin" denmesi durumun. Şimdi artık bir dur deyip bu sefer aynı hataları yapmadan yürüme, hatta koşma zamanın" durumdan ibaret. Çünkü bu akşam anladığım kadarıyla, bundan sonra yalnızım Blog. Yine senle ben kaldık. Ağlayarak uyanmalarım ve gözümdeki seğirme de geçerse bizden iyisi yok. Kuzenim sağ elimle tutup 11 kere salavat getirmemi söyledi; ama henüz işe yaramadı ne yazık ki.

Bence ben de mutluluğu hak etmiyorum Blog. Ben de diğerleri gibiyim. Eğreti duruyor bende de düzgün ve mutlu giden bir ilişki. Olmuyormuş demek ki beceremiyormuşum. Sürekli "zarar" veriyormuşum karşımdakilere. Mutluyum diye kendimi kandırıyormuşum, karşımdaki mutsuzken aslında. Beceremiyormuşum, evet. Bu ve daha başkalarını da işittiğim için artık kabullenişim bu şekilde benim de. Ben iyisi mi bir daha gerçekten bulaşmayayım hiçbir şeye. Eskiden olduğu gibi, geceleri kurup da uykuya daldığım hayallerde kalsın mutlu ilişkilerim. Tek zararım kendime olur böylece. Ya da tek masum şey olarak onu yaşatmış olurum içimde.

Sanırım benden bekleneni yapacağım. İnsanları üzmemek, rahatsız etmemek, yormamak, sevmeleri için zorlamamak için vazgeçeceğim. Zaten bunları yapan biriysem vazgeçmiyor oluşumun da bir anlamı yok galiba Blog. Çünkü ben daha fazlası için güçlü değilim galiba. Benim kalbim ne kadar yorgunmuş meğer. Bunu öyle derinden hissettim ki bu akşam. 

Şu anda öyle çok yatağıma girip ağlamak istiyorum ki. Ağlarken uyuyakalırım belki.

Gözyaşı

Hiç böyle içten ağladığım dönem geçirmemişim meğerse Blog. Ya da acaba bana mı öyle geliyor, daha önce de çok yoğun şeyler yaşadım, ağladım; ama böylesi değildi. Bir önceki yazımdan sonra bir şeyler düzelmişti; ben öyle sanmıştım. Oysa ki aylar önce bitmiş her şey. Dün hayatımda hiç yaşamadığım bir terkediliş ya da yalnız bırakılma duygusu yaşadım. Onların etkisiyle olacak ki bugün işten eve gelip yatağıma girip birkaç saat uyudum galiba. Sonra öyle bir ağlayarak uyandım ki. Bu benim ömrümde ikinci kez geliyor başıma Blog. Sesimi duymasınlar diye yastığa öyle bir gömülmüşüm ki birine sarılırmış gibi sarılmışım.

Ben dün olanları hak etmedim Blog. Kimse, sevdiği kişi tarafından, işsiz kalacağının haberini aldığı gün terkedilmemeli. Hele ki işle ilgili nasıl etkilendiğimin bilinmesine rağmen. Bunu hak edecek ne yapmış olabilirim ben Blog? Sevdiği kişiye "senden başka tutunacak dalım kalmadı" diyen birine bunu nasıl yapabilir bir insan? Çok başka bir kötülük bu.

Bu satırları bile 2 saatte yazdım sana Blog. Ağlama nöbetlerinden fırsat olmadı bile. Peki ben koca dünü ne kadar sürede atlatacağım?

Tek bildiğim bir şey var, o da yaşadığım pişmanlık. Bir daha asla kimseye hiçbir şey için izin vermeyeceğim, kimseye güvenmeyeceğim. İçimdeki tüm inancımı, umudumu, sevgimi tükettim çünkü.

Af

Ah Blog.

Ah H.

Sen "o da kim?" diye sormadan ben senden af dileneyim. Bilmiyorum beni affedebilir misin Blog; ama inan her bir anımı, her bir duygumu... iyi ya da kötü senden başka bir tek Allah biliyor. Senelerce yazdım durdum sana. Yığınla şeyin üzerini çizdim yazarken, sildim, korktum bazı şeyleri paylaşmaya. Çocuk gibi yazdım, 33 yaşıma geldim; ama inatla sana yazmaya devam ettim. İçimde tuttuğum bütün duyguları buraya aktardım. Başta anonim olmaya çalıştım, sonra beceremedim "ben Arif'im" dedim, koydum fotoğrafımı. İçim, dışım... kelimelerle bir oldu. Ve döndüm dolaştım yine buraya geldim. Affet beni. Çünkü şu koca dünyada, onca insan tanıdım. Şimdi arasam derdimi, göz yaşlarımın bile sesini dinleyecek güzel arkadaşlarım da var; ama ben yine insanlardan yana yara aldım, kırıldım. Göz yaşlarımı tutamadan yine sana yazmak için girdim sayfalarına. Hiçbir varlık yok senden başka ki beni eleştirmeden, sıkılmadan, ötekileştirmeden dinlesin.

Ben yaşamayı beceremiyorum Blog. 33 değilmişim de 5 yaşında kalmışım gibi. İçim o kadar saf kalmış ki her şeye pespembe bakar haldeymişim hala. Öyle yalnızım ki. Yine kaldık baş başa. Biliyordun değil mi döneceğimi? Bir önceki yazımı yazarken de güldün belki bana. "Ne saçmalıyorsun Arif, burası senin ayrılabileceğin en son yer" demişsindir kesin. Ben olsaydım öyle derdim en azından. Çünkü öyle.

Azıcık umudum vardı sevmeye ve sevilmeye dair. Onu son kez biri için sakladım bugüne kadar. Canımı ne kadar yakacağını da bilsem, seneler de geçse yalnızlığımla, biri için açtım kalbimin kapısını. Öyle saftı, öyle güzeldi ki... 8 ay değil de 8 sene geçmiş gibiydi. Nasıl oldu da yıllar önce savaşını verdiğim şeyin sebebi ile sonuçlanıp bitti, anlayamıyorum. 

Ben seni çok mu yoruyorum Blog? Ya da çok mu geliyorum sana anlattıklarımla?

Sevgim yetmiyor Blog. Benim sevgim insanlara yetmiyor; olmuyor. Vazgeçmeler kolay geliyor; suçlamıyorum kimseyi. Herkesin kendince haklı sebepleri var. Tek bildiğim artık kimseyi sevemeyecek oluşum. Kimse için içim titremeyecek, gözlerinin içine bakınca kimse için ağlamaya başlamayacağım, kimse için her sabah kapıya adımımı attığımda dua etmeyeceğim.

Sana şu anda 2 saat ağlamış halimle yazıyorum Blog. Ve bir yandan ağlıyorum, durup sakinleşmeye çalışıyorum, sonra yine yazıyorum. Çünkü kimseye anlatamıyorum hissettiklerimi. İçimdeki nefreti, kaybettiklerime, umutlarımın yok olmasına olan öfkemi başka türlü anlatamıyorum yazmak dışında. N'olur beni affet. Seni burada bir yazıyla bırakıp gittiğim için beni affet. Ben bir yazıyla son verilerek yalnız bırakılmanın nasıl acı verdiğini şu anda sana anlatamam; o yüzden sana bunun bir benzerini yaşattığım için beni affet.

Ah dediğime bakma. Şu sıralar sana ve O'na olan ah'larım hep iyiliğimden. Kötü değil o ah'lar. Ben nasıl toparlayacağım Blog? Şu anda üzerimde kat kat kıyafetler var, odam hamam gibi; ama içim öyle buz kesmiş halde ki terlemiyorum bile. Kendimi boğazlamak istiyorum, pencereyi açıp aşağı atlamak istiyorum. Benim umudum vardı, azıcık sakladığım umudum vardı. Onu harcamış olmamın verdiği öyle bir ağırlık var ki üzerimde, kalbimi söküp üzerine çıkıp paramparça hale getirmek istiyorum. İçim buz gibi Blog.

Açıp açıp 2 tane mail yazışmasını okuyorum 2 saattir. Nefesim kesiliyor, ağlamam durmuyor. Ben yıllardır bu kadar ağlamadım. Ben kimsenin de ah'ını almadım. Kendim kırıldım başkası kırılmasın diye. Kendim üzüldüm, başkasını üzmeyeyim diye. Demek ki yapamamışım Blog. Becerememişim.

Sen beni affet o yüzden olur mu? Beni çünkü aşırı zorlu günler bekliyor. Ve tek sen kaldın.