Yalnızız

Şu anda ezan okunuyor mesela sevgili Blog. Kafam karman çorman. Oruç tutamıyor oluşumun verdiği eksiklik, acaba dinimden daha ne kadar kopabilir oluşumun düşüncesi, dertleşecek kimsemin olmayışı... son dediğimin altını farazi olarak çiziyorum.

"Hani yalnızlık güzeldi Arif?!" dediğini duyar gibiyim. Evet sevgili Blog. Yalnızlık hala güzel. Hatta sevgi aradığım ortamın aslında bir et pazarı olduğunu bildiğimden dolayı hala daha bana yalnızlık güzel geliyor; ama bu demek değil ki içimdekileri paylaşacağım kimseye ihtiyaç duymayayım. Son birkaç gündür böyle elime telefonu alıp birilerini arayıp saatlerce konuşasım var. Böyle her şeyimi anlatayım ki ben yengeç burcuyum, normalde iyi bir dinleyici olduğumdan dolayı dinleyen taraf genelde ben olmuşumdur; ama arayamıyorum kimseyi. Telefona bakıyorum, telefon bana bakıyor. Aramayı istediğim kişiler bazı şeyleri zamana bırakmayı tercih ediyor. Ne kadar zaman kaldı ki diyorum içimden, zaten 31, bu yaz da 32 olacağım. İçim sıkılıyor yani. Anlatamıyorum derdimi, içimdekileri... Bir arkadaş edinip anlatmak da istemiyorum, biliyor musun? Çünkü sıra benim derdimi dinlemeye gelince o kişiler dertlerini çözmüş ve çoktan uzaklaşmış oluyorlar.

Bilemiyorum. Zaman aleyhime işlemeye başlayalı çok oldu da, bu kadar baskısını hissetmiyordum sanırım. Ve karantinadan dolayı ruh halim böyle suyun üzerinde yüzdürülen kağıttan kayıklar gibi Blog. Su alıp batması an meselesi. Keşke birçok insan gibi sürekli yenileyebilsem o kayıkları.

Kafamdan sevgilimin olması düşüncesini sanırım tamamen silmeliyim, evet. Sonra da iyi bir dostumun olması düşüncesini silmeliyim. Bu gidişle en sonunda hiçbir şey kalmayacak kafamda. Pırıl pırıl bir beyin...

Beynimdeki, kalbimdeki, ruhumdaki sessizlik beni boğuyor Blog.
Çok yalnızız ikimiz de.

Kimsesiz Beklentiler

Tuhaf bir şekilde geçmişe dönük hatıralar ve eleştiriler aklıma geliyor. O kadar fazla hale gelmeye başladılar ki geceleri uyutmaz oldular. Durduramıyorum. Bazen rahat bırakır gibi oluyorlar; sonra 1 saat daha devam ediyorlar bana eziyet etmeye. Çoğunluğu kötü hatıralar...

Kendimi kitap okumaya, temizlik yapmaya ve sanırım blog yazmaya verdim. İki gündür de burayı düşünüyorum. daha doğrusu burayla ilgili... Merak ediyorum, neden hayatıma giren insanların, flört ettiklerimin ya da sevdiklerimin, hiçbiri son 11 yılımın özeti gibi olacak şu günlükten hallice blogumu açıp okuma zahmetine girmediler? Ben sosyal medya hesaplarını, sırf geçmişinde nasıl biriymiş diye merak edip de delik deşik ederken, neden bir kez olsun da Arif ne yazmış ya da ne yapmış şu lanet dünyanın bir gününde diye açıp bakmadılar? Okumak mı zor geldi acaba? Ya da aynı şekilde önemsemiyor muyuz? Ben okurdum ya. Hatta keşke böyle biri olsaydı hayatımda. Ve evet bir şekilde hepsinin blogumundan haber oluyor. Girip bakıp tekrar de uğramıyorlar.

Yine yalnızları oynuyoruz Blog. Alışkın olduğum bir durum aslında. Yıllarca dolu hayallerle; ama boş bekleyişlerle o popüler uygulamalarda bir yer edinmiştim. Bir süredir bakmıyorum bile. Korkuyorum çünkü. Bunu da yeni keşfettim. Korkuyormuşum meğer. Güvenecek kimseyi bulamamaktan korkuyormuşum. O yüzden uzak duruyorum, sırf beklentiye girmemek için, üzülmemek için. Yine birileri gelip beynimin içinde kendi mikserini kullanıp gitmemesi için. Ya da benden veremeyeceğim şeyleri istemelerinden korkuyorum. Çünkü benim gibi beklentisi olan yok denecek kadar az.

Neyse, kitap okuyayım biraz. Belki iyi gelir.

Pes Etmek ya da Vazgeçmek

Aynı anda kusmayı, kahkaha atmayı, ağlamayı ve küfretmeyi istiyorum Blog. Nedenini uzun uzun anlatmama gerek yok nasılsa, bildiğin her şeyi, karmakarışık şekilde yaşadığımı ve hissettiğimi düşün. Geçen senelerde en çok kullandığım kelime vardı ya hani " yorulmak" onu kullanmayacağım bu sefer. Çünkü yetersiz kalır...

Sanırım bugün kalbim kırıldı. Ondan sanırım bu ağlama isteği. Kedi gördüm 3-4 tane ve onları besleyen bir hayvansever. Bir de arada gördüğüm bir kedi var karşı binanın orta katlarında camdan etrafı izleyip güneşle ısınan. Kahkaha atma isteğimi buna yoruyorum; çünkü kediler... Geçen sene sonunda tanıştığım biri bana bu kedi sevgimle ilgili kalp kırıcı bir şeyler demişti sinirlenip. O geldi aklıma. Neyse. Küfretme isteğimi bugün bana "biraz mesafeli durabilir misiniz beyefendi?" diyen yanımdaki müşteriye borçluyum. Embesilsin. Yüzüne diyemedim. Hem sıramı almana hem de sorumsuz tepkine o an yanımda annem var diye belki de bir şey diyemediğim için de kendime kızıyorum. Kusma hissine gelirsek, bunları bugün yaşamış olmam ve hala daha etkisinde oluyor oluşuma bağlıyorum. Bir de bu saf halime.

Ne yapsam acaba, insanların iyisine kötüsüne bakmadan, hepsine karşı gaddar mı olsam? Yalnız başına yaşayan, depresif bir yaşlı mı olurum ilerde acaba? Kesinlikle bir kedim olur. Aha da buraya yazıyorum!

Yorulmadım anlayacağın. Böyle birikmiş yığınla şey var içimde. Bir tane Allah'ın kuluna yapışıp, yalandan da olsa sevildiğimi sanıp hepsini unutmaya çalışıyorum her tanıştığım kişide. Yok ama. Olmuyor Blog. Çok mu şey istiyorum yahu? Sanırım o kişilerin istediklerini veremiyorum bazı konularda. O yüzden. Yoksa eli yüzü düzgün normal biriyim ben de. Neden bana yıllardır Blog yazdırıyor ki insanlar? Neden yani?

Son 10 aydır yaşadığım ve hayatın bana dibine kadar öğrettiği şeylerden birini daha da benimser oldum: Az'la yetinmek. Sosyal çevre, maddi gelir, alınan nefes, fiziksel ve ruhsal sağlık... Bir süredir duygusal anlamda da kimseyi aramaz haldeyim. Zaten buldum sandığım kişiler başka beklentilere yöneliyorlar ya da aramaya devam ediyorlar. Savaşacak gücüm olmadığını belirtmişimdir muhtemelen önceki yazılarımda. O yüzden sıra bir sonraki seviyeye geldi: Kabullenme.

Evet, pes ediyorum. Şu anki sahip olduğum her şeyi kabul ediyorum. Hak etmediğimi düşünsem de çoğunu, kabul ediyorum. Savaşmıyorum. Savaşamıyorum. Tekim kendi yolumda. Ve emeği geçenlere de teşekkürlerimi sunuyorum. Bu hale tabi ki kendi başıma gelmedim. Şimdi her zamanki gibi, yine beni yalnız bırakabilirler.