Tek Gidiyorum Bundan sonra. Sorusu Olan?

Yazmayacağım dedim, yine buradayım. Sorun tam olarak bu zaten Blog: Kendime verdiğim sözleri tutamıyorum/tutmuyorum.

Yazsam olmuyor, yazmasam içimde saklı duruyor... Kussam bir türlü. Sonra hasta mı oldun diyecekler. Ama kusasım var hep. Bazen sabahları özellikle midemin içine etmek için öksürüyorum derin derin, belki kusar da rahatlarım diye. Ama yok, olmuyor.

Neyse...

Bıktım Blog ya. Askere gitsem de elime o silahı verince önce bir kafamda denesem diye düşündüm bugün kısa bir süreliğine. Öyle bir potansiyelim var son yıllarda, biliyorsun. Ama ölüm kötü, ölüm üzücü, yıkıcı. Son bir hafta içinde halk otobüslerinin kazalarıyla ilgili okuduğum haberler epey fazlalaştı. Sonuncusundan sonra "hayatta ne olacağını bilemiyor insan" diyebiliyorum uzun uzun boş bakışlarla. Yine ölüm en büyük sondan bir önceki son bana göre. Bir şeylere son veriyor en azından. Allah rahmet eylesin...

Bugün birine söylerken fark ettim. Benim problemlerimin %75, en azından, benzerini yaşayan ve bunu atlatmış hiçbir kimse yok tanıdığım ya da bildiğim. O yüzden bana nasılsın diye sorup üstüne bir de "geçer bunlar yea" diyen insanların bende yarattığı samimiyet her geçen gün daha da eksilere düşüyor. Bakalım en son kime dayanamayıp yumruk atacağım. Bir de dönem arkadaşlarım yok mu? Daha geçen gün benden beter ağlıyorlardı halbuki, şimdi hayatları düzelmiş bir şekilde bana öğütler, tavsiyeler vs... OY! Dinleyemiyorum artık kimseyi. Çünkü BENİ HİÇBİRİ ANLAMIYOR! Tamam mı?

Şu anda saçmalamak dışında hiçbir şey yapmıyorum. Ama tam şu anda yapabileceğim en iyi şeyden bile daha iyi buraya yazmam.

Bu arada yalnız yürüyorum artık Blog. Yetti canıma. Boğazıma kadar doldum. Evet yaşım da geçiyor. Yalnızım bundan sonra. Blogumu rastgele okuyup da buna sevinip yakmak isteyen olursa, kına gönderebilirim. Mail atın adresinizi. Ne mal olduğunuzu görmüş olurum hem.

Yaşadıklarımın çok benzerini yaşayan tek bir arkadaşım var. Aklıma geldikçe ona da dua ederim hep. Çünkü ne hissettiğini biliyorum. O bayan arkadaşımın da işi zor. En azından onunla ilgili sevindiğim küçük bir ayrıntı var ki o da kadın olması. Çünkü ülkemizde bir erkek ve kadının, benim durumumdaki rahatlığı arasında çok fark var.

Ve dayanamayacağım kesiyorum yazımı burada. Son olarak da diyorum ki: Bazen sadece kusmak istersin.

Bir de, kendilerini 3-4 gündür keşfettim. Bütün depresif hallerime uygun çalıyorlar. Bütün albümlerini dinledim. Ve bugün yeni albümleri çıktı. Bu da son albümlerinden bir şarkısı. Ama en sevdiğim bu değil! Böö!

Beynim Serin Bu Aralar

Hayatta yapması hoşuma giden şeyler var Blog. Ama sürekli yapmaya korkuyorum. Çünkü bir gün onlardan da sıkılacakmışım gibi, sanki başkaları onları yapmaktan beni alıkoyacakmış ya da o konuda da bütün renklerimi solduracakmış gibi geliyor. Mesela büyük bir markete girip ihtiyacım olan ya da sırf almayı istediğim şeyleri kucağıma alıp zar zor taşıyarak bütün marketi gezip sonra kasaya ödemeye gitmesi çok hoşuma gidiyor. Her sefer içimden gülerek "niye araba almadım ki, daha alacaklarım vardı oysa" diyorum. Ama mutlu oluyorum. Markette geçirdiğim belki 5 dakika, belki 10, 15... Düşünüyorum da hayatımda kalan masum şeyleri hep böyle yapmaktan korkuyorum. Sanki onlar da kirleneceklermiş gibi.

Korkuyorum Blog. Şu günlerimde yine içimde büyük bir korku var sebepsizce. Dün gece kanser olduğumu ve çok az bir ömrüm kaldığını hayal ederek yastığa koydum başımı. Nereden aklıma geldi ben de bilmiyorum. Herkese bir şekilde ulaştığımı ve küs olmama rağmen bir zamanlar çok mutlu olduğum arkadaşlarımın, hatta eski sevgililerimin ve ailemin aynı anda hastane odasında benimle olduklarını gördüm. Ve mutlu bir şekilde kapattım gözlerimi son nefesimi verirken. Bu ne demekti şimdi? Yaşamımın kıymetini mi bilmeliyim, arkadaşlarımın kıymetini mi yoksa ölmek üzere miyim? Bunun mesajı neydi diye düşündüm gözlerimi silerken ve uyuyakalmışım o arada bir yerde.

Her şey başa dönmüş gibi hissediyorum Ankara'nın bu en küçük ve en uzak ilçelerinden birinde. Daha da kötüsü yalnız hissediyorum. Evet, belki şu anda ipini koparmış, ortalık malı biri olsaydım ben de deniz kenarında bir yerlerde henüz tanıştığım insanlarla birlikte oluyor olurdum. Ya da hayatımın her saniyesini rengarenk ve musmutlu geçiriyormuş izlenimi yaratmak amacıyla Instagram profilimi değişik fotoğraflarla süslerdim. Ama işte, bazılarımız aynaya bakınca içinden daha farklı cümleler kuruyor. Benim gibi...

3 ayım var Blog. İpimin çekilmesi için son 3 ay. Sonra bilmiyorum aklım nerede olur. Ondan ziyade bu 3 ayımı nasıl geçireceğimi de bilmiyorum. Hala en samimi arkadaşlarıma telefon numaramı bildirmemiş durumdayım. Belki daha fazla ısrar bekliyorum/bekliyordum. Belki de ilgiydi beklediğim, emin değilim. Oysaki yelkenlerini hemencecik suya indiren biriyim. Bazen kendime çok safım diyorum ya hani, bu da o saf hallerimden biri işte.

Yazmaya karşı direniyorum sana Blog. Ama hiç böyle kimsesiz kalmamıştım. Geçen seneki halimden de kötü durum yani. Maillerimi sürekli kontrol eder oldum, buna da engel olamıyorum tıpkı yazmamaya çalışmam gibi. Bir ara zamanında çılgınlık yapıp Amerika ve Avrupa'daki bazı dernek ya da ona benzeri yerlere mailler atmıştım imdat çığlığı gibi. Sanki yardım edeceklermiş gibi. Artık onlardan da ses çıkmaz. Ama bir umut, belki herhangi bir yerden güzel bir haber okurum diye kendi çırpınışlarım.

Diyet, spor, yabancı dil, romanlarım... hepsi beni bekliyor. Benim yaptığım ne acaba ki meşguliyetim onlarla ilgilenmemi bekliyor? Bilmiyorum Blog. Bazen üzerime benzin döküp yakasım geliyor. Çünkü öbür türlü çoğu kişi ne derece ciddiyete bindiğini anlamayacak bendeki durumların. Dolabımda hala açılmamış bir ilaç kutusu mevcut. Tabii kullanacak değilim de işte. Onu da niye tutuyorsam artık. Sanki ağrı kesici kullanılırmış gibi...

Bir de sanırım ben kimseyle yapamayacağım Blog. Sanırım önüme altın tepsiyle uygun insanı da koysalar kalbim ısınmayacak ya da güvenemeyeceğim. Çünkü ne zaman yalnızlığımı başrol yapsam, ne zaman alışsam tüm sessizliğe biri çıkıp bütün dengemi bozup sonra hiçbir şey olmamışçasına "ne oldu şimdi ya?" moduna giriyor. Eskisinden de fazla ilgi bekler oldum. Daha da kötüsü hırsız muamelesi yapıyorum ilgi gösterenlere.

Bir de şu komik durum var, birine dert anlamaya başlayınca "geçer bu durumlar" diyor. O an bitiyorum ben zaten. Üstümden, içinde şekerlemeler eritilmiş kaynar sular dökülüyormuş hissi yaratıyor. Başta iyi gibi geliyor ama daha sonra hem kaynar suyun acısı hem de kusma hissi birbirine karışıyor. Tepkimse: "Hayırlısı ya bekliyorum işte." #HATALIÜRETİM

Neyse en iyisi susayım. Çünkü şu anda hiç rahatlamıyorum Blog. Kusura bakma ve yanlış anlama. Benden dolayı hep...

Doğum Günüm ve Rachel Corrie'yi Anma

Dün doğum günümdü Blog, 22 Temmuz. Artık "kazık kadar" adam olma özelliğimi en dipte, en derinlerimde yaşıyorum. Yine alışmam gereken bir rakam var önümde 2 ve 6'dan oluşan. Olsun. 25'e de alışmıştım bir şekilde.

Bu yaşımdaki doğum günümü ilginç bir şekilde kutladım diyemiyorum, ama ilginç geçirdim diyebilirim. Çünkü öncelikle Ramazan'dı, oruçluydum önceki iki doğum günümde olduğu gibi. Sonra Diyarbakır'daydım ki Diyarbakır şehriyle ilgili düşüncelerimi başka bir zaman yazacağım. Ve akşam İstanbul'a uçtuğumdan dolayı iftarımı uçakta yaptığım için değişik bir doğum günüydü. Kutlamadım. "Neyini kutlayacaksın Allah aşkına?!" der dediğini duyar gibiyim Blog. Haklısın belki de. Ben kutlayamadım. Küçük bir plan vardı ama telaşelerle geçmişe karıştı unutularak. Çok da sorun etmiyorum. "Benim arkadaşlarım kutlar ya!" diyordum ki gün boyunca gelen Facebook mesajlarına döndüm. Çok mu kıymetli acaba... Kıymetli olanları vardı içlerinde. Bu arada Facebook duvarımı kapalı kullanıyorum. Haliyle o klasik "doğum günün kutlu olsun" postlarını atamadığı ve zahmet edip(!) mesaj yazamadığı için birçok ilgili ve yakın (!) arkadaşım doğum günümü kutlayamadı. "Aww, how sad those bitches couldn't make it!" dediğinden eminim Blog. Haklısın. Derken toplamda 20 kişi güzel cümleleriyle yazdılar bana. Mutlu oldum. Hele 1-2'si çok içtendi. Çok daha mutlu oldum. Zaten onlar da bana yetti. Bu arada numaramı kimse bilmiyor hala. Tepki gösterenler de oldu, hatta biri aylardır arayıp sormamasına rağmen tepkiliydi. Nasıl cevap vereceğimi bilemedim kendisine Blog. Biraz kırmalı/küsmeli konuştum. Sustu. Mesaj atan arkadaşlarımdan biriyle hayatla ilgili dertleşirken şöyle bir cümle kurdum, aynen kopyalıyorum:

"Beni tutan bi Allah inancim bi de ailem. Arkadaslara baska seylere resti cektim. O yuzden uzak duruyorum."

Tabi bu cümlem her arkadaşım için geçerli değil. Yerini bilen arkadaşlarım her daim oradalar. Ve böylece doğum günüm geçmiş oldu Blog. Şu anda İstanbul'a yakın olmanın verdiği rahatlıkla belki çok önemsemiyorum, belki doğum günümü uçakta geçirdiğim için önemsemiyorum, belki önemseyecek başka şeylerim vardır o yüzden önemsemiyorumdur. Ama önemsemiyorum özetle. Ya da çok önemsiyorum.

Bu gece Kadir Gecesi. Önemli bir gece ve iyi geçirmek istiyorum. Son zamanlarımda orucumu açmadan Filistin'de ölen onlarca masum insan için dua ediyorum belki o anda daha çok kabul olur diye. Elimden geldiğince boykota da destek veriyorum. Ortalıkta "yok efendim Facebook da Yahudi malı, boykotunu da oradan yapıyorsun, komiksin" şeklinde yorumlar görüyorum insanların başkalarına verdiği tepki olarak. Ve soruyorum: Senin elinden ne geliyor? Hiçbir şey. Hiçbirimizin elinden bir şey gelmiyor ve ben bir şeyler yapmaya çalışıyorum. Birileri polis orantısız güç uyguluyor diyordu. Orantısız gücün en iyi örneği Orta Doğu'da yaşanıyor şu anda. Onu geçtim, savaşanlar bir yana, çocuklar ölüyor. Belki önce anne babalarını ölürken görüyorlar, öyle bir ölüyorlar; sonra da kendileri ölüyorlar. O çocukların ellerinde güzel oyuncaklar olmasına rağmen koca koca taşlar var. Belki benim tepkim de onca şeye etkisiz kalmasına rağmen o taşlar gibi. Yine de mücadele ediyorum diyebiliyorum. Hiçbir şey yapmayıp oturmanın ne kadar acı verdiğini biliyorum ben.

Ve Rachel Corrie... Sen ne güzel bir insandın öyle. Seni yetiştiren anne babaya helal olsun. Keşke hayallerin gerçekleşse bir gün bu dünya için. Eminim Allah yerini cennet eylemiştir.

Tanımıyordum kendisini. Rastlantısal bir şekilde denk geldim haberlerine. Yaptıklarını okudum, izledim. Gözlerim doldu ölüm şeklini öğrenince. İnsanların ne kadar çeşitli olduklarını anladım. "Ben ne yapıyorum peki?" diye sordum kendime. Sustum. Çünkü diyecek hiçbir şeyim yok. Huzur içinde uyu Rachel Corrie!

Ve yine içimde başka başka konularda söylemeyi istediğim bir sürü şey var, ama yetmiyor kelimelerim Blog. Yetmiyor...

Yarın Ankara'ya geçiyoruz. Bundan sonra Ankara'nın küçük bir kasabasından devam edeceğim. Muhtemelen kitaplarımla sevişiyor olurum gün boyu. İnternetim? Muhtemelen olmayacak...

Ve bu şarkı da, 1 Eylül'de albümlerini çıkartacak olan The Pierces kızlarımın dün akşam yayınladıkları şarkısı: