1 haftadır yoğun her şey. Bende değil; ama ailemde bana karşı her şey yoğun. Hem diken üstündeyim hem de pamukların üstündeyim gibi yaşıyorum Blog.
Görüşmemden bahsetmeliyim. İsmini vermeyeceğim bir yere gittim ablamla. Önce basit bir test çözdüm kişiliğime dair. Sonra psikiyatristimle görüştüm. Ne kadar süre konuştuğumu hatırlamıyorum; ama özellikle son 1 sene içinde beni rahatsız eden ve öncesinde rahatsız eden her şeyi anlattım. Tabii 1 hafta önce olup bitenleri de. 1-2 ayrı test daha istedi benden. Bir de 2 tane ilaç yazdı ve psikoterapi almam için psikologa sevketti. O kısımlar 1-2 hafta sonra olacak tabii.
İlaçlarımı yarından itibaren almaya başlayacağım Blog. Bugün sanırım artık her şeyi sıfırladım. Yarın boş bir sayfayla devam edeceğim hayatıma. Tamamen, her konuda boş bir hayata...
Durumlar çok karışık ailem konusunda. Sanırım artık tamamen yanımda olduklarından eminim her konuda. Birkaç konuda belki yine tartışılır; ama iyiyiz, sanırım. Yine de bugün annemle telefonda konuşup, her şeyi benim ağzımdan duyması, galiba anneme çok iyi geldi Blog. Çünkü annem kafasında o kadar fazla şey kurgulamış ki... Ablam bana söylediğinde hem güldüm hem de üzüldüm. Güldüm; çünkü yapmayacağım şeyler. Üzüldüm; çünkü annem çok fazla üzülmüş, psikiyatriste gitmiş sinirleri aşırı derece hırpalandığı için. İlaç yazmak istemiş doktor; ama annem istememiş. Babam ne yapıyor acaba? Onu merak ediyorum Blog. Annem ve babamla ilgili tek temennim; annemin benimle bugün konuşmasından sonra büyük bir oranda rahatlayıp, babamı da iyi hale getirmesi yönünde. Bunlar benim canımı acıtıyor ve aslında canımı çok yakması gereken şeyler; ama şu anda o kadar farklı bir durumdayım ki tek düşündüğüm artık bu sefer her şeyin dibinde oluşum ve artık her zamankinden daha da yükseğe çıkmam gerektiğidir. İnşallah da öyle olacak.
Annemle telefonla konuşurken anneme dedim ki "ben bu yaşıma kadar hepsini tek başıma atlattım. Hepsini hem de. Ve bir kez olsun birinin yardımına başvurmadım. Şu anda belki bunun eksikliği var; ama yine de ben yoldan çıkmadıysam ve hala yaşıyorsam, bu benim psikolojik ve inanç olarak ne kadar güçlü olduğumun göstergesidir" Annem bir de buna üzülüp ağladı. "Niye bana söylemedin?" dedi. Nasıl söyleyebilirdim ki...
Bu durum başıma ekstra bir ceza gibi gözükse de belki de her şeyi daha güzel, daha rahat, daha iyi yapacaktır diye inanıyorum. İnanmak istiyorum.
Doktorumun bana koyduğu teşhisi söylemek istemiyorum. Çok klasik bir teşhis; ama yine de şunu belirtmeliyim daha açık olması adına; doktoruma bipolar bozukluğumun olduğundan bahsetmiştim; ama onun değerlendirmesi sonucu, benim gibi insanların genelinde basit bir seviyede olduğunu söyledi. Düşündüğüm/düşünüldüğü(!) kadar değilmiş yani. Verdiği ilaçların etkilerini de biliyorum ve eksiklerimi kapatacağına da inanıyorum.
Böyle işte Blog. İstanbul'dayım. Arkadaşlarımın haberi yok. Ailemleyim. Yeni bir şeylere başlama yolundayım belki de... Ve her zaman dediğim gibi, her ne kadar, fiziksel anlamda ailem en azından yanımda bulunsa da, hepsini kendi başıma, yalnız çekiyorum. Sanırım böylece bir sevgilinin gerekliliği ile ilgili düşüncelerimi tekrar gözden geçirmeliyim. Belki böyle yalnız daha mutlu olurum. Çünkü öbür türlü karşımdakinin güvenini sorgularken yorulacağım fazlaca. Ya da bulamadığım ilgiden, göremediğim değerden dem vuracağım sürekli... Çok bir şey de beklemiyordum hiçbir ilişkimden; ama sanki dağları yaratmasını bekliyormuşum gibi tepki görüyorum verdiğim sevgiye, aşka, ilgiye karşı... Bu sanırım arkadaşlarımın çoğunluğu için de geçerli.
Garip bir zaman yani şu zamanlar. Ve yalnız geçirdiğimden daha da farklı geçiyor.
