Sakinlik?

Evlilik teklifi... Bence insanın alabileceği en güzel teklif. Ya da başkasına sunabileceği... İzlediğim bir dizide, evlilik teklifinde bulunan çiftlerin yaşadıklarına imrendim. Ben de bir gün acaba muhatabı olabilecek miyim böyle bir durumun diye düşündüm. Sonra 10-15 saniyelik kısa bir hayal dünyası gezim oldu ve geri döndüm odama, kitaplarımın önüne, arkadaşımın bana hediye ettiği kaleme ve üstüne boş bir yol çizdiğim not defterine...

İstanbul'dan döndüğümden beri üstümde ilginç bir sakinlik var. Sanırım Ankara'nın havasının, evimizin huzurunun ve sessizliğin verdiği bir sakinlik... Antidepresan kullansam şu anda herhalde daha da sakin olurdum. Hatta o kadar sakinim ki başka zaman olsa şu son 2 gündür Gezi Parkı ile ilgili yaşanan şeylere olan tepkimi gösterirdim; ama üstümde değişik bir sakinlik var. Gitmesin. Ben bu sakinliği seviyorum. Hatta normal dinleme süremden daha fazla klasik müzik dinler oldum. Önceleri 1 saat dinliyorsam, sonraki dinlediklerim hareketli şarkılara dönüyordu kesinlikle. Bu sefer 3-4 gündür dinliyorum sıkılmadan. Ve bu sakinliğim beni sıkmıyor. Sakinim, biraz huzurluyum.

Biraz da mutluyum. Dün mutfağa girdim mesela annemin yokluğunu fırsat bilip. Ve şu tarifi uyguladım. Gayet de güzel oldu mini böreklerim. Poğaça aslında, neden börek ismini vermişler bilmiyorum; ama güzel oldular. Fotoğrafını bile çektim. Sonra da afiyetle yedik babamla çayın yanında. Hamuru açarken kendime gülüşlerim, peyniri koyarken ki eğlencelerim... epey rahatlattı beni. Hatta şey dediğimi hatırlıyorum hamuru açarken "hamur açma işi gerçekten sakinleştiriyormuş"

Bugün 1 Haziran. Yaz mevsiminin takvimdeki ilk günü. Büyük bir direnişle "canın cehenneme hiperhidroz" demek istiyorum sadece. Onun dışında kalbimi çöpten geri aldım. Kıyamadım. Beni ben yapan zekam, mantığım değil; kalbimdir sadece. Sakinim demişken, Deniz Seki'nin şarkısı geldi aklıma. Sonra da şu şarkıya takıldım ondan daha çok:

Henüz tanıştığım biri bana kendimin farkında olmadığımı söyledi. Gülümsedim ona Kadıköy sahilinde otururken akşam esen rüzgarında denize karşı. O konuştu, ben dinledim. Bazen, bir şeyler söylemek istedim; ama sonra sustum. Dinlemek daha güzeldi belki de o an. İzlediğim filmleri tekrar izlemek gibiydi her şey. Bozmadım hiç oyunu. Sonra başımı omzuna koydum 1-2 saniye. Elini omzuma attı. O an anladım işte. Bir ele ne kadar hasret kaldığımı anladım. Ufacık bir dokunuşun beni ne kadar etkilediğini anladım. Düşünmekten, hissetmekten, anlamaya çalışmaktan ne kadar yorulduğumu işte tam o anda anladım. O an dedim kendi kendime "Arif, lütfen savaşmaktan vazgeç artık. Bu senin savaşın değil" diye. O arada elin sahibi devam ediyordu konuşmaya. Sonra savaşlarımdan bahsettim ona. Kendi savaşıymışçasına savundu hepsini bir bir. Ben boş boş gülümsemekle yetindim. Yine de huzurluydum. "Bugüne kadar ne gördün Arif yarı buçuk ilişkilerinden" dedim. Kendime verdiğim sözü 2 kez bozmakla kaldım son 1 yıl içinde, iki farklı insanla. Değdi mi diye düşündüm... Üşüdüğümü bile fark etmemişim. Henüz tanışmamış olmamı bile yadırgamaktan vazgeçtim o an. Sonra eve döndüm, evdeki mevzular, annem, babam, derken Ankara'dayım. Dönerken her şeyi İstanbul'da bıraktım. Şimdi daha iyi anlıyorum şu sakinliğimle. Ben sadece kendi savaşımın değil; başka şeylerin de savaşını vermeye çalışmışım. Yoksa şu gururum birden fazla kez ezilip geçilmezdi.

Kahve istiyorum; ama evde kahve kalmamış. Belki de kahveydi beni sürekli tedirgin bir şekilde düşündüren. 

Yoksa insanlar neden düşündürür ki?.. Seven neden düşündürür ki?

Mum Alevi ile Oynayan Kedinin Öyküsü

Bir mum yanıyordu bir evin bir odasında
O evde bir de kedi vardı. 
Geceler indiğinde kendi havasında 
Mum yanar, kedi de oynardı. 

Mumun yandığı gecelerden birinde 
Kedi oyunlarına daldı. 
Oyun arayan gözlerinde 
Mumun alevi yandı, 
Baktı, 
Mumun titrek alevinde 
Oyuna çağıran bir hava vardı. 

Oyunlarını büyüten kedi büyüdü 
Kendi türünde çocukçasına, 
Döndü dolaştı, yavaş yavaş yürüdü 
Geldi mumun yanına, oyuncakçasına. 
Bir baktı, bir daha, bir daha baktı 
Mumun alevinin dalgalanmasına 
Uzandı bir el attı. 
Bıyıklarını yaktırmadan anlamayacaktı... 
İlk kez gördüğü mumun yakmasına 
İnanmayacaktı. 

Kedi, oyunlarında büyüyordu, 
Mum, üşüyordu yanmalarında. 
Zaman ikili yürüyordu 
Aralarında. 
Bir ayrışım görünüyordu 
Birinin yanmalarında 
Öbürünün oynamalarında. 

Kedi oyunlarında büyüyordu, 
Yitirerek gitgide oyunlarını. 
Mum küçülüyordu yanmalarında, 
Yitirerek gitgide yakmalarını. 

Oynarken büyüyen kedi yanacak, 
Aydınlatırken küçülen mum yakacaktı. 
Küçülen yaka-yaka aydınlatacak, 
Büyüyen yana yana anlayacaktı. 

Bir mum yanmasından 
Ve bir kedi oyunundan 
Kaldı sonunda 
Bir gecenin tam ortasında 
Bir evin bir odasında 
Göz-göze susan 
İki insan. 

Mum yandı bitti, 
Kedi büyüdü gitti. 
Oyunlar karıştı gecelerde 
Suskun uykusuzluklara. 

O iki insandan, sonunda 
Birinin anılarında kedi, 
Birinin dalmalarında mum 
Kaldı gitti. 

Nerede bir mum yansa şimdi, 
Nerede oynasa bir kedi, 
Birbirine yansıyor, karışıyor gölgeleri... 
Bugün dün gibi oluyor, 
Dün bugün gibi. 
Mum ellerimi tırmalıyor, 
Belleğimi yakıyor kedinin elleri...

Şiir,  Özdemir Asaf'a aittir.

Vuhuu!

 

Zaz'ın yeni albümündeki en sevdiğim şarkıyı belirtmek istiyorum: La Part D'ombre. Deluxe sürümünde bu şarkıya bonus şarkı olarak ulaşabiliyorsunuz; ama değer mi? Bence değer. Ben mesela çok istiyorum dijital olmayan kopyasını almayı Recto Verso albümünün. Hani öyle çok albüm alma hevesim yoktur; hatta yoktur gibi bir şey; ama bazen böyle albümleri alıp kenara koyası geliyor insanın, nedendir bilinmez. Bir yandan da birikim yapmaya çalışıyorum. Sanki çalışıyormuşum gibi. Elimdekileri satıyorum olabildiğince; sırf telefonumu yenileyip, beyaz bir Iphone 5 almak için. Acelem yok rahatım. 4'de 1'i hazır şimdilik. Gerçi şu sıralar ulaşmaya çalıştığım bir ilaç için bir anda hepsini vermek zorunda kalabilirim. Yine de bilinmezlik içinde geçiriyorum zamanımı.

Gebze, son 3 gündür fazla sıcak olmaya başlamıştı. Bugün biraz serinledi hava diyebilirim. İstanbul da sıcaktı tabii ki. Yarın da hava biraz serin olsa, belki de biraz da Pazar günü... Hani gezmek için dışarıya çıkacağımı varsayarsak, epey ihtiyacım var serin havaya.

Zaten Ankara'ya dönünce ev hapsinde devam edeceğim hayatıma yaz sonuna kadar. O arada neler olur neler biter hiç bilmiyorum; ama inşallah iyi şeyler olur...

İnşallah demişken, son 1 haftadır, inancımı daha da fazla sorgular oldum. Dua ederken çektiğim zorluk bazen boşvermeme neden oluyor. O kadar zorlanıyorum ki sosyal hayatım adına, bazen neyi hak ediyorum diye soruyorum Allah'a, sonra uyuyorum ve ertesi güne uyanıyorum.

Benim sorunlarım hiç bitmedi. Bitmeyecek gibi de duruyor. Sorun olarak görmediğim şeylerden bahsetmiyorum; ama öyle büyük iki sorunum var ki bu hayata tutunmak için önümü kapatıyor. Ve bu durumdan dolayı beni anlayan hiçkimsem yok. Destek beklemekten vazgeçeli çok oldu da hani; artık umut etmekten de vazgeçmeye başladım. Kendi başına kaldığım uzunca bir zamandan beri düşündüğüm bazı şeyler var.

Sana bahsetmek istediğim çok şey var aslında Blog. Bu sefer susacağım yine de. Güzel Cuma'mızı bozmayalım. Bir sen varsın zaten, bir ailem var, bir de yanlarındayken kendimi çok huzurlu hissettiğim dost ve arkadaşlarım var. Gerisi yalan. Gerisinin amacı ne bilmiyorum benim hayatımda; ama ben artık hayatıma birini sokarken öncekinden daha farklı yaklaşacağım. Hak etmediğim yeri değil de hak ettiğim yeri verene yaklaşacağım bundan sonra.

Mutfaktayım şu anda, mısır var düdüklü tencerede. Birazdan dondurma yerim diye düşünüyorum. Sonra mısır yerim. Sonra akşam yemeğine sanırım ablamgile geçecekmişiz. Cumartesi de ver elini İstanbul.