Bugun son 1-2 haftanin birikmis bir duygu yogunlugunu yasiyorum ustumde. Nasil bir sey bu boyle anlamis degilim. Yalnizim; ama bir o kadar da kalabalik bir dusunceyle yasiyorum son 1 ayimi. Mutluyum, huzurluyum; ama farkli bir seyler olacak gibi hissediyorum. Boguluyorum sanki kendi nefesimde. Nefes almamaya calismam gerekiyormus gibi hissediyorum.
Sanirim artik insanlarin beni anlayamamasinin, biriktirdigim, etkilerini yasiyorum. Anlasilamamak. Yanlis anlasilmaktan daha iyi gibi aslinda; ama ikisinin de farkli bir kotu etkisi var…
Zorlamiyorum eskisi gibi hicbir seyi. Deniyorum tekrar o cok istekli ben olmayi. Beceremiyorum. Cok istesem de olmuyor. Sonuclarini dusundukce daha da isteksiz hale geliyorum bircok konuda.
Ne degisti bu cocukta acaba boyle de konusuyor bu kadar, derseniz, en basit ornegini vereyim hemen: Eskiden her aksam yatmadan once dua ederdim, kendim ve ailem icin. Simdi ise bu dua etme isi, Cuma namazinda yapilan dua olarak kisitlandi. Neden? Cunku eski Arif yok; tembellik, ilgisizlik, isteksizlik, inancsizlik vb. kotu huylar var…
Bu cocuk eskiden gulunce daha da gulesi gelirdi. Cevresi de gulerdi. Gulunce gozleri kahkaha atardi adeta. Peki ya simdi? Simdi sadece gulmek icin guzel nedenler ariyor; cunku gulmek artik cok ucuz geliyor Arif’e…
Tekrar eski ben’e sahip olabilirim aslinda; ama once uzerimdeki tembelligi ve umutsuzlugu yok etmem lazim. 1 yildir basaramadim. Nasil olacagini da bilmiyorum. Cok karamsarim son zamanlar zaten. Hepsi beni buluyor. O degil de 22 yasinda bunlari yasayan bir tane daha erkek var mi su dunyada? Erkegi gectim; insan var mi yahu?
