Cok geliyor bana dunya. Cok geliyor iste. Hani fazla enerji harciyormus gibime geliyorum. Ya da surekli bir enerji kaynagi ariyormusum gibime geliyor. Yoruluyorum her seyden hemen. Bikiyorum belki de, bilmiyorum. Bu aksam farkettim ki bir suredir icimdeki ruhu kafese sokmusum ben. Zor geldi biraz onunla konusmasi. Utandim, ona eskisi gibi ilgi gostermedigim icin. Oysaki ben ruhumla birdim her zaman. Nasil boyle oldum...
Cok degil aslinda 1 yil onceki sozlerimi hatirliyorum bu gece. Degismek icin cok caba harcamistim. Ve basarmistim da. Mutluydum bu degisimden. Ama simdi durduramiyorum sanki. Rahatsiz degilim aslinda; ama dedim ya iste... Daha fazla enerji harcamama neden oluyor sanki. Daha fazla yoruyor beni her hareketim. Sanki daha fazla sorumluluga giriyorum her gun; ama bir o kadar da isteksiz yaklasiyorum her seye. Kendimle celisiyorum gunlerdir.
En buyuk hatami demistim gecenlerde... Bunlardan biri de surekli birini bekliyor olusum. Kendi kendime adim atamayacak gibi hissediyorum sanki. Isteksik, umutsuz, yorgun, bikkin, enerjisiz... Farkindayim bu gece bir enerji lafina takmis gidiyorum. Oyle ki bazen kendimi buyuk bir enerji kaynagi gibi hissediyorum, surekli etrafa positif bir seyler saciyorum ve kendimi tuketiyorum resmen. Ayni seyi cevremden de bekliyorum; ama alamiyorum. Bu aslinda demek istedigim.
Sikmaya basladi her sey uzunca bir suredir. Yaklasik bir yildir. Zor tutuyorum nefesimi bile. Zoruma gidiyor her sey. Her hareket, her bir olusum. Insanlarin dengesizliklerinden ve tum kotu ozelliklerinden nefret eder oldum. Cok umursamaya basladim bu tip seyleri. O kadar ki, bir cok kisinin suratina bakip, kufredesim var. Hic yapmadigim sey; ama o sekilde rahatlarim diye dusunuyorum artik.
Kendimi severdim ben; kendimden bile nefret eder oldum. Aynaya baktigimda gordugum yansima istedigim Arif degil adeta. Ve ben o yansimadan da nefret ediyorum. Bugun disari cikayim dedim ev arkadaslarimla. Aksam uykumu almis, hatta sapitmis bir sekilde disari ciktim onlarla. Koca bir milkshake ictim pesine de bir dondurma yedim ve ikisi de cikolataliydi. Insanlari seyrettim bir sure. Kosusturmalarini, birbirini kandiran sevgili ciftlerini, sacma salak canli muzik calan ve icinde eglendigini sanan insanlari izledim. Kendimi dinledim biraz. Biraz ruhuma kulak verdim. Nefretim artti her seye karsi. Resmen daha da sinirlerim gerildi. Daha cok hissettim yoruldugumu...
Elimden hicbir sey gelmiyor su halimi duzeltmem icin. Hicbir sey... Olanlarla yetinmedigimi dusunurdum bir ara; ama sonra dedim ki en ufak seylerle mutlu olabilmeyi biliyorum ben. Nedir peki bu halde olmamin nedeni? Yetmiyor bile artik hicbir sey. Ve elimden gelen sadece sinirlenmek, kendi moralimi bozmak, insanlarin dengesizlikleriyle ugrasmak... Ozetle kendi kendimi tuketmek. Baska bir enerji kaynagi bulamiyorum artik.
Ve kendimi tuketmeye basladim. Maddi anlamda cok sukur her seyim tam. Ruhsal cokuntuye girmis bulunmanin verdigi gerginlikle yasamaya calisiyorum kendi kendime. Ve bu halimde birilerinin gelip gitmesi bile beni adeta sarhosum ve birinin bana carparak yuruyup gecmesi gibi bir his etkisinde bulunuyor.
Ah aklima gelmisken, bugun bir resim gordum, bir adamin kolu yoktu ve tek koluyla yasamini surduruyordu, altinda yazilanlara gore. Kendimi o resimdeki yere koydum. Kafamda direkt bir senaryo olustu, kolumu kaybettim ve 2-3 gun sonra da intihar ettim. Cunku bu halimle bile kaldiramayacagim bir yuk olurdu oyle bir sey. Ve ailemin benim uzuntumu gorerek her gun kahrolmasina dayanamazdim. Intihar ederdim, diye dusundum. Ve gozlerim doldu sonra bir an. Simdi oldugu gibi...
Yoruldum. Ve kendimi o resimdeki adam gibi hissetmeye basladim. Dayanamiyorum artik...
