Yine de soylenmezdi...

Final haftasina girdim bugun ile birlikte. Haftasonu ders calismaya calistim; ama 1 senedir kendimle savas icerisinde oldugum icin, onceki sinavlarda da oldugu gibi kendimi toplayamadim. Ve surekli dusuncelerim dagiliyor, bir sekilde dagiliyor... Kendimi derslere degil bir cok seye veremiyorum. Biri girmisti hayatima, ne guzel kendime gelmeye calisiyordum; ama cikmasiyla birlikte daha da dengesiz oldum... Velsahil, bugunki sinavima da yarim yamalak calisip girdim. Sonuc: Basarisiz.

Su anda felaket sinirliyim. Sinava calismamis olmam, sinavimin kotu gecmesi, bir turlu kendime ceki duzen veremiyor olmam vs. bircok sey yuzunden gerginken, "gecici" ev arkadasim ve kardesinin gelip; dogru duzgun hicbir sey sormadan kopeklerinin eve yaptigi seyler yuzunden bana yiginla sitemde bulundular. Ustune daha da ileriye gidip "sen bu evi hostel gibi kullaniyorsun, ben sana iyilik yapayim diye seni eve aldim, arkadas gozuyle bakiyordum; ama sen hicbir iyiligi bile yapmiyorsun, sen kimseyle gecinemiyorsun zaten..." vb cumleler kurdu.

Evimizde kopek besliyoruz ve kucuk oldugu icinde haliyle yeni yeni ogreniyor her seyi. Evin bir odasini kopegin ihtiyaclarini gidermesi icin kullaniyoruz haliyle. Bos bir odayi yani...

Dun ev arkadasim ve kardesi, Antalya'ya gectiler 1 gunluk tatil icin. Ben de bugun sinavim oldugu icin odama kapanmis, ders notlarima bakiyordum ki calisamiyordum da zaten. Aksam gelecekleri icin kopeginin pisliklerini toplamamistim. Zaten cok da yoktu bir sey. Kopege gun icinde yemegini vs. verdim. Odamdaydim butun gun ve bir ara, onlardan haber alamayinca aradim ve yarin sabah geleceklerini soylediler. Ben de daha sonra yattim ve sabah kalkip ders calisirim dusuncesiyle uyudum. Sabah kalktim, aklimda yiginla sey vardi ki ders de calisamadim, uyudum geri donup. Sinava 1 saat kala kalkip, hazirlanip sinava gittim. Sinav rezil bir sekilde gecti. Benim kafam dolmustu iyice. Okulda biraz arkadaslarimla kaldiktan sonra eve dondum. Bir seyler hazirladim apar topar yemek icin. 1 saat sonra da eve geldiler ev arkadasim ve kardesi. Sonra basladilar yukarda kurdugum bahsettigim seyleri demeye.

1- Ben kopege bakmak zorunda degilim. Yani oyle temizligini yapmak zorunda degilim ki daha onceden de kopek yuzunden, sevince altini pislettiriyorum diye garip laflar yedim. Sustum.
2- Ben evi hostel gibi kullansaydim odam bu sekilde evin en duzgun odasi kalmazdi.
3- Sabah geleceklerini saniyordum; ne bileyim gec geleceklerini ben.
4- Hepsini gectim. Ben hic vaktim olmadi bile kopegin pisliklerini temizlemek icin. Sinava zor yetistim ve ustune bir de "zaten calismiyorsun" diye bir laf yedim. Iyi de o zaman hic sinava gitmeseydim ben? Hic stres yapip; sabah da bolmeseydim uykumu?


Ozetle herkes kendi derdinde bogusuyor. Ki ben odamdan disari cikmiyorum ev icinde. Mutfaga ve banyoya gidiyorum bir tek. Baska ne yapmami bekliyor insanlar benden? Ki o yuzden de banyonun temizligini de yaptim ben 1 kere, mutfakta da ustume duseni yapiyorum.


Ama hic acaba Arif ne yaptin, sinavin nasil gecti, bilmem ne, bunlari vs. hic sormak yok, ustune benden dar zamanimda kopekle ilgilenmemi bekliyorlar.


Ozetle 2 tane boka sebep ben o laflari isittim, bana o laflari soylediler. Ne kadar dengesiz ya da gecimsiz olsam bile, ben bu evde ustume duseni yapiyorum. Hostel gibi de kullanmiyorum evi. Kopekle de olmasi gerektigi kadar ilgileniyorum. Fazlasini benden kimse bekleyemez. Ben ne guzel ev buldum diye seviniyordum, sonuna yaklasirken ustelik. Bu laflara hic gerek yoktu. Arti oyle her seyi dusunen insan da sabah cikip gelirdi. Ne diyeyim, uzuldum.

Smile! It's Friday! - Ho?

Cuma gunlerini seviyorum. Hemen nedenlerini sayayim, sizin de en sevdiginiz gun olsun:

• Bircok kisinin son calisma gunudur. Yani haftasonu tatiline girmeye saatler vardir sadece.
• Ogrenciler de ayni sekilde haftasonu tatili / memlekete gitmeler / en yakin sehri arkadaslarla gezmeler vs nedenlerle guzel planlari gerceklestirmek icin saatleri sayabilirler bugun.
• TV sevenler icin cuma gunleri guzel programlar, hatta gecesi icin guzel eglence programlari olabiliyor.

Daha bir cok neden sayabilirdim aslinda; ama ne yazik ki cogu cumartesi gununu calisarak gecirenler icin uygun olmayan sebepler. Benim icin olanlara gelince:

•  Oncelikle, cumartesi gunu pek isim olmadigi icin, cuma gecesini istedigim kadar uykusuz gecirebiliyorum.
• 3 yillik universite hayatimda, cuma gunlerim genelde bos geciyor. Ya dersim hic olmuyor ya da yarim gun oluyor. O yuzden bu gun benim icin yari-tatil gibi oluyor.
• Cuma gunu mubarek bir gun, bildiginiz uzere. Erkeklere farz olan bir adet Cuma namazi kavrami mevcut normal vakit namazlarina ek olarak. Ve ben, vakit namazlarini kilamayan insan, cuma gunu namaza gitmeye calisiyorum. Ve gittigim zamanda gunum normalden daha da huzulu geciyor.

O yuzden dunku ruh halimden su anda eser yok. Positif bir haldeyim. Mutluyum. Icimdeki, oglenden beri duran o guzel huzur yatana kadar devam ediyor... Allah bozmasin diyorum; ama kime diyorum...

Bugun Amerikan Kultur Dernegi Dil Okullari adi altinda Isparta subesine gittim bir bayan arkadasimla. Ikimizde Toefl'a yapismis durumdayiz. 3-4 saatlik bir seviye tespit sinavi ve pesine bir hocayla yaptigimiz speaking olayindan sonra, seviyelerimizi ogrendik. En az B1 seviyesinde olmamizi istediler bizden. Bayan hoca bana "C1 gibisin aslinda; ama B2 seviyesi oldugun kesin" dedi. Ben de sevineyim mi uzuleyim mi bilemedim. Simdi telefon bekliyoruz, fiyat ve zaman konusunda bizi bilgilendirmeleri icin. Iki kisi oldugumuz icin pahali gibi olacak; ama ne yapsam bilmiyorum. Yurt disi icin Toefl sart...

Yazimi bitirmeden, muslumanlarin ibadet yeri olan, camiideki meleklerden bahsetmek istiyorum. Bu cuma degil de, gecen cuma, muftunun dedigine gore, camiye ibadete gelen kimselerle ilgilenen melekler varmis, yani sanirim camideki melekler oluyor bunlar. Bu melekler, camiye girdiginizde sizdeki butun kotu dusunceleri, sikintilarinizi, sorunlarinizi sizden alip uzaklastiriyormus. Boylece bir huzur doluyormus icinize, diye vaaz vermisti muftu bey. Dogruluguna inaniyorum tabii ben de. Oyle cok cok dinime bagli biri degilim, ne yazik ki; ama inaniyorum Allah'a ve buyurduklarini yapmaya calisiyorum elimden geldigince. Ki ben gibi dengesiz biri bile yapabiliyorsa, bircok kisi yapabilir. Ilk dini yogunluga sahip yazimi da burada bitirir, cuma aksamimin keyfini cikarmaya devam ederim...

Ne icindir bu isyanim...

Cok geliyor bana dunya. Cok geliyor iste. Hani fazla enerji harciyormus gibime geliyorum. Ya da surekli bir enerji kaynagi ariyormusum gibime geliyor. Yoruluyorum her seyden hemen. Bikiyorum belki de, bilmiyorum. Bu aksam farkettim ki bir suredir icimdeki ruhu kafese sokmusum ben. Zor geldi biraz onunla konusmasi. Utandim, ona eskisi gibi ilgi gostermedigim icin. Oysaki ben ruhumla birdim her zaman. Nasil boyle oldum...

Cok degil aslinda 1 yil onceki sozlerimi hatirliyorum bu gece. Degismek icin cok caba harcamistim. Ve basarmistim da. Mutluydum bu degisimden. Ama simdi durduramiyorum sanki. Rahatsiz degilim aslinda; ama dedim ya iste... Daha fazla enerji harcamama neden oluyor sanki. Daha fazla yoruyor beni her hareketim. Sanki daha fazla sorumluluga giriyorum her gun; ama bir o kadar da isteksiz yaklasiyorum her seye. Kendimle celisiyorum gunlerdir.

En buyuk hatami demistim gecenlerde... Bunlardan biri de surekli birini bekliyor olusum. Kendi kendime adim atamayacak gibi hissediyorum sanki. Isteksik, umutsuz, yorgun, bikkin, enerjisiz... Farkindayim bu gece bir enerji lafina takmis gidiyorum. Oyle ki bazen kendimi buyuk bir enerji kaynagi gibi hissediyorum, surekli etrafa positif bir seyler saciyorum ve kendimi tuketiyorum resmen. Ayni seyi cevremden de bekliyorum; ama alamiyorum. Bu aslinda demek istedigim.

Sikmaya basladi her sey uzunca bir suredir. Yaklasik bir yildir. Zor tutuyorum nefesimi bile. Zoruma gidiyor her sey. Her hareket, her bir olusum. Insanlarin dengesizliklerinden ve tum kotu ozelliklerinden nefret eder oldum. Cok umursamaya basladim bu tip seyleri. O kadar ki, bir cok kisinin suratina bakip, kufredesim var. Hic yapmadigim sey; ama o sekilde rahatlarim diye dusunuyorum artik.

Kendimi severdim ben; kendimden bile nefret eder oldum. Aynaya baktigimda gordugum yansima istedigim Arif degil adeta. Ve ben o yansimadan da nefret ediyorum. Bugun disari cikayim dedim ev arkadaslarimla. Aksam uykumu almis, hatta sapitmis bir sekilde disari ciktim onlarla. Koca bir milkshake ictim pesine de bir dondurma yedim ve ikisi de cikolataliydi. Insanlari seyrettim bir sure. Kosusturmalarini, birbirini kandiran sevgili ciftlerini, sacma salak canli muzik calan ve icinde eglendigini sanan insanlari izledim. Kendimi dinledim biraz. Biraz ruhuma kulak verdim. Nefretim artti her seye karsi. Resmen daha da sinirlerim gerildi. Daha cok hissettim yoruldugumu...

Elimden hicbir sey gelmiyor su halimi duzeltmem icin. Hicbir sey... Olanlarla yetinmedigimi dusunurdum bir ara; ama sonra dedim ki en ufak seylerle mutlu olabilmeyi biliyorum ben. Nedir peki bu halde olmamin nedeni? Yetmiyor bile artik hicbir sey. Ve elimden gelen sadece sinirlenmek, kendi moralimi bozmak, insanlarin dengesizlikleriyle ugrasmak... Ozetle kendi kendimi tuketmek. Baska bir enerji kaynagi bulamiyorum artik.

Ve kendimi tuketmeye basladim. Maddi anlamda cok sukur her seyim tam. Ruhsal cokuntuye girmis bulunmanin verdigi gerginlikle yasamaya calisiyorum kendi kendime. Ve bu halimde birilerinin gelip gitmesi bile beni adeta sarhosum ve birinin bana carparak yuruyup gecmesi gibi bir his etkisinde bulunuyor.

Ah aklima gelmisken, bugun bir resim gordum, bir adamin kolu yoktu ve tek koluyla yasamini surduruyordu, altinda yazilanlara gore. Kendimi o resimdeki yere koydum. Kafamda direkt bir senaryo olustu, kolumu kaybettim ve 2-3 gun sonra da intihar ettim. Cunku bu halimle bile kaldiramayacagim bir yuk olurdu oyle bir sey. Ve ailemin benim uzuntumu gorerek her gun kahrolmasina dayanamazdim. Intihar ederdim, diye dusundum. Ve gozlerim doldu sonra bir an. Simdi oldugu gibi...

Yoruldum. Ve kendimi o resimdeki adam gibi hissetmeye basladim. Dayanamiyorum artik...