Benim masalim

Simdi anliyorum, aslinda kalbimi kimse calmamis, kimseleri sevmemis bu yalniz yuregim...
Simdi daha iyi anliyorum, meger o soguk gecelerde bana sarilan kimse degilmis, her yeri yamali kucuk yorganimmis.
Henuz farkettim, ben, beni sevecek birini degil; bana sevme duygusunu hatirlatacak birini ariyormusum...

Benmisim meger, sadece hayallere kapilan, bir kelimeyi bin kelime yapan, kusunce, barismasi her seyden daha kolay olan.
O ben misim aslinda, hani en masum sekliyle gulumseyen, 'hayir!' deyince, peki, diyen...

Onlarmis meger, yalan soyleyen, sozunun arkasinda durmayan, 'peki' dedigimde, daha cok bagiran.
Onlarmis iste, kalbimin her bir parcasini ozenle, parcalayan.
Onlarmis artik anla! Onlarmis, bencil olan, fedarkarsiz olan, firsatci olan, anlik heveslere hapsolan...

Bir gun daha iyi anlayacaksin, sana senden baska bir tek Allah'in yakin oldugunu.
Bir gun sen olacaksin! Kendi ayaklari uzerinde, kimseye ya da kimsenin sevgisine ihtiyaci olmayan, basi yukarda, tek asik.
Bir gun onlar olacak, pisman olan, yalniz kalan, sevgiye muhtac olan...

Hic bozmuyoruz/bozulmuyoruz.

"Kendine gel Arif! Su haline bak, ne hale gelmissin daha yuzunu bile gormedigin biri icin..."

Bana bunu dedi bir kac arkadasim. Bense suratim yerde "haklisin" dedim her birine. Icimde bir yerde bir seyler, bunlarin hicbirinin gercek olmadigini soyluyor; ama arkadaslarim haklilar sanirim. Nasil beceriyorum bilmiyorum, hayallere kapilip, bir cift tatli soze kanip, kendimi alip baska dunyalara goturebiliyorum. Bilmiyorum, belki kalbimi dinlemeyi cok seviyorum, belki gercekten kaniyorum boyle yalanlara...

"Bende guvendesin" sozunu duysaniz, siz ne yapardiniz? Hele ki gecen yaz yasadigim o ayriliktan sonra. Yalanmis meger her bir soylenen, kolay bir sekilde cikmis agizlardan demek ki... Ben de en saf halime burunup; inanmisim meger.

Kendime soz vermistim ben, su lanet diplomami almadan, salak sacma seylere dogru yol almamaya... Sozumu cignedim, demek ki degmezmis hic. Onceden yedigim deneyim tokatlarindan sonra, bu son yasadigim beni sarsmadi bile. Ama kalbim oncekinden daha cok sizladi, zaten bir kac parca kalmisti, onlar da un ufak oldular...

Bundan sonra kanar miyim ben yalanlara? Istersem tek basima bir adada kalayim yalniz. Yine de aglamam, uzulmem, bir kelime cikmaz agzimdan. Blogum olmasa zaten kim dinler beni? 3-4 hatiri sayilir dostum var; ama onlarda uzagimdalar. O yuzden yazmakla yetinebiliyorum. Arti seviyorum yazmayi, onceden de dedigim gibi.

Yine de kotu soz cikmiyor agzimdan o kisiye karsi. Ne diyeyim ki zaten...


 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Alacakaranlik serisine ait kitaplarimi okumaya tam gaz devam ediyorum. Son iki haftadir boyle internet basinda birilerini beklemekle gecti zamanim, hatta gecelerim sabahlara kadar Skype'la kopan baglantilari tekrar baglamakla gecti. Bunlar icin bile uzuluyorum ben. Uzulurum ben, aglarim, sizlarim, unuturum. Unuturum elbet...

Arif, sen boyle yalniz daha guzelsin! Dunya uzemez seniiii!

Bu sarkiya tam uyuyorum su anda. Bazen canim sıkılınca dinliyorum, iyi geliyor. Hele bir de bas ve subwoofer varsa ses sisteminizde, ooh super.

Yeter artik

Blog! Nefret ediyorum insanlardan! Insan oldugum icin utaniyorum kendimden. Yine biri icin agliyorum salak gibi! Yoruldum blog. Nefret ediyorum bu hayattan. Yoruldum artik! Ne ister benden bu insanlar, ne istiyorlar gozyaslarimdan? Hangi birini hakettim ben bugune kadar?