Neler Oldu/Bitti

Nereden başlamalıyım bilmiyorum Blog. Söylemek istediğim, bağırıp çağırıp; kırıp dökmek istediğim bir nefretim/sinirim/tanımlayamadığım duygularım var; ama çıt çıkmıyor... Ne içimde ne de dışımda. Anlamıyorum, anlayacağın... O da nasıl oluyorsa artık.

Şu anki anımdan, geriye doğru anlatmalıyım kısmen. Az önce eve girdik ablamlarla. IKEA'dan dönüyoruz. Öyle büyük şeyler almadık. Asıl amacımız kısmen, hem IKEA'yı gezmek hem de oradaki AVM'nin tekindeki Mediamarkt'dan Iphone markalı bir telefon almak-tı. Sonuç? Tarifsiz.

Özetle, telefon alamadım. İçimde de heves kalmadı aslında. O eski heyecanım yok. Alınacağı kesinleşti diye mi, yoksa kullandığım ilaçlardan dolayı mı bilmiyorum. Hani istiyorum, seviyorum; ama olsa da oluuuur, olmasa da oluuur kafasındayım. Garantisi Genpa olan ve ucuz olan bir Iphone bulana kadar bir süre daha araştırmaya devam edeceğim...

15 Ağustos'dan beri olanlardan bahsetmeliyim galiba. Bundan da emin değilim, bahsetmek zorunda mıyım?.. Geçen süre zarfında, 1 adet psikolog görüşmem oldu. Büyük ablam İstanbul'dan çok uzaklara taşındı. Ben diğer ablama geçtim ki burası İstanbul'a biraz daha uzak. Galiba epey bir süre buradayım. Sonra neredeyim, ben de bilmiyorum.

Psikoterapiden çıkınca öyle pek "aha! Buldum!" moduna girmedim tabii ki. İlk görüşmeden nereye varabilirdik ki zaten? Bir sonraki 2-3 hafta sonra... Kullandığım ilaçlarıma da devam ediyorum. Etkileri var, güzel mi bilmem. Mesela sabaha karşı bazen 4, bazen 5; hatta bazen 3(!) gibi uyanıyorum gereksizce. Sonra uyu uyuyabilirsen... Fazla uyuyordum önceleri. Şimdi sonuçtan mutluyum; ama sabah ezanıyla uyanmak güzel olsa da, kalkınca boş boş dururken bir anlamı olmuyor. Öte yandan sıcak ve nemli hava, benim terlememle olan savaşım ve bütün bunlara karşı eskisi gibi sinir krizlerine girmek yerine, sakince geçmesini bekleme durumlarım var. İyi ki mi kötü mü bundan da emin değilim. Yine de depresif/kötümser değilim bir süredir. Ve öncekiler gibi "kendimi kandırma" şeklinde olmuyor. Gayet iyimserim. Henüz sıfırlamadım hiçbir şeyi genel anlamda. Henüz plan-program da yapmadım; ama yakındır. O zaman anlarım ne olup bittiğini... Şimdilik böyle şeker çocuk Arif modunda devam ediyorum. Iphone'uma da kavuşaydım iyiydi.

Haftaya Çarşamba uçağa biniyorum! En son sanırım Vilnius'dan dönerken binmiştim. Özledim sanırım. Sabiha Gökçen'de beklerken bu sefer ayaklarımı epey sürtmeyi düşünüyorum yerlere. Belli mi olur, belki ayağım alışır, öyle değişikli hoşlu şeyler olur. Nereye gideceğimden daha sonra bahsetmeliyim Blog. Onun konusu biraz ayrı.

Diyete başladık 4 gündür eniştem ve ablamla birlikte. Eh tabii tartıda 2-3 kg vermiş gözüksem de bu diyet işleri hep istikrar gerektiren şeyler. Fazlam çok da yoktu oysa ki.

Ortalıktan kaybolalı tam 3 hafta oldu Blog. Görüyor musun ne kadar sessiz, sakin; sanki Arif hiç yokmuşçasına her şey? Görüyor musun o yerlere göklere sığdıramadığım arkadaşlarımın o güzel sessizliklerini? Belki "Arif yalnız kalmak istiyordu, dokunmayalım" düşüncesindedirler; ama ben olacağım da böyle bir durumda, 3 hafta arkadaşım ortadan "ben gidiyorum, yokum uzun bir süre" diyecek bana ve ben bekleyeceğim dönmesini? Oldu. O işler bende bu şekilde yürümüyor Blog. Demek ki neymiş? Kimse ben gibi değilmiş. Yine de çok uzaklardaki 1-2 üniversite arkadaşım var. Onların bana ulaşması ciddi anlamda zor olduğu için; onları ayrı tutuyorum. Aksi halde Blog'umu bilenleri bile var aralarında. Kaldı ki mail adresim de var çoğunda. Eski sevgilimde de... Yani özetle, arayan aradığını buluyor.

Eski sevgili demişken; şu şarkı çaldı durdu yine bugün kulaklarımda:

Sanki elimi hiç bırakmamışsın gibi
Yokluğunda kendi kendime inandım, dayandım.
Sanki kötü sonlu hiç hikâye yokmuş gibi
Sonumuzun iyi biteceğini varsaydım, yalandı.

Havalar da soğuk gidiyor
Bu aralar üşürsün sen bilirim.
Aman dikkat et, aklına yazları getir.

Ne olur ara sıra haberdar et
Pencerelerde bekletme
Hayatına elbet biri girecek
Mutlu ol, onu ihmal etme.
Ne olur ara sıra haberdar et
Pencerelerde bekletme
Hayatına elbet biri girecek
Mutlu ol, onu ihmal etme.

Sonra bir de şu geldi aklıma; buna önceleri çok anlam yüklerdim. Anlamlıydı. Şimdi bomboş; ama yine de güzel geliyor:

Videosu biraz kötü gibi; ama şarkı eski de olsa güzel bence. Sözleri anlamlı.

Çaresizim mecbur bu veda 

Kokun üzerimde gidiyorum uzaklara 

Sığınıp anılara bu hasrete dayanırız elbet 

Ümidimiz muradına erecek sabret 

Sabret inci tanem bekle beni 

Döneceğim mutlaka sabret 

Ağlama ne olur vazgeçme bekle beni 

Döneceğim mutlaka sabret 

Vız gelir dağlar denizler yaban eller 

Sevmeye engel değil mesafeler 

Geçici bu ayrılık bir rüya farzet 

Sonunda zafer bizim olacak sabret 

Sabret inci tanem bekle beni 

Döneceğim mutlaka sabret 

Ağlama ne olur vazgeçme bekle beni 

Döneceğim mutlaka sabret.

Sonra yine düşündüm; 25 yıldır belki de geçirdiğim en tuhaf 3 haftayı geçiriyorum. Tuhaftan kastım kesinlikle yalnız geçirmemem gereken bir durum. Ve yalnızım Blog. Şu anlarımı ailem dışında kimseyle geçirmiyorum, konuşmuyorum bile. Yalnız olmamalıydım, herkes gider ailem ve sevgilim kalır, derdim hep. Olmuyormuş öyle. Aile kalıyormuş. Çünkü onlar hiç gitmezmiş zaten. Ben yaşadıklarımı tek başıma yaşamayı öğrendim öğreneli çok değişti anlamları ilişkilerin. Şimdilerde sakinim; ama eskilerden de çok ders çıkarıyorum Blog. Eski sevgiliye, arkadaşlarıma, dostlarıma sözüm çok da, neyse... Ben susmaya alışkınım.

Şimdi acımı içime gömdüm. Öyle yaşıyorum yani. Bugünler de geçer, diye tek umudum.

Dipnot: Evet, farkındayım, yine Blogumda hissettiklerimi paylaşıyorum. Oh.