22. yas gunumu yalniz gecirmeyi planlamistim. Yapacaktim da... Ne yazik ki olmadi, ya da iyi ki gerceklestirememisim...
Sevdigim, derdimi dinleyen, nazimi ceken bir arkadasim sagolsun, ozellikle beni arayip, yanimda olmayi istedigini belirtince, yok diyemedim. Iyi ki de dememisim. Onunla gecen 2-3 saatimle, kendimi mutlu hissettim. Geride biraktiklarimi dusunmedim, hediyem bile oldu.
Saat gecenin ucu. Ben ne kadar salak ve safim ki bu saate kadar, onca kisinin netten ya da telefonla kutlamasina ragmen, bir kisiden bir seyler bekledim. Ne gerek vardi? Neden bu beklentiye girdim ki? Cikip gelecegini mi zannettin Arif?.. Bugunle birlikte o defteri de temelli kapatmis oldum...
Kutlamasini istedigim, hatirlamasini istedigim birkac kisi daha oldu; ama sanirim Facebook listemde olmamalarinin, Msn iletilerimi onemsememelerinin azizligine ugradim. Olsun diyorum, kutlayanlar bana fazla bile geldi.
22. yas gunumu yalniz gecirmedim.
Saat sabaha karsi 03:27.
Uyusam iyi olacak...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder