Bendeki Facebook cilginligi.

Yaptigim mantiksal arastirmalarim sonucu, Turkiye'de her 3 evden, 1'inde, Facebook hesabi olan en az 1 kisi mevcut. Bu gayet mantikli bir arastirma oldu benim icin. Isterseniz, Isvicreli bilim adamlarina da sorun... Arif hakli, derler. Ahanda buraya yaziyorum!

Kudurmus gibi Facebook kullaniyoruz. Cogu kullanici, ayakustu gordugu herkesi arkadas listesine ekliyor, bir kismi flash oyunlari yuzunden arkadas oluyor tanimadiklariyla, bir kisminin 3-5 arkadasi var ki bu tip kisilerin hic ilgisi olmadigi halde bir profili vardir mutlaka, bir kismi ise ciddiye aliyor -ben gibi-..

Siliyorum. Bana bir anlam ifade etmeyen, ufak da olsa bir tebessumunu gostermeyen ya da gosteremeyen, ya da ne bileyim, uzun bir suredir bana karsi ilgisiz oldugunu hissettigim bircok kisiyi siliyorum Facebook arkadas listemden. Yapiyorum bunu evet. Ve arkadas listemi mumkun oldugunca olmasi gereken kisilerle dolduruyorum. Blog sayfama biraktiysam Facebook linkimi, bu demektir ki siz sayfami ziyaret etmissiniz, benimle ya da bana ait bir seyle ilgilenmissiniz, demektir. Eklerim listeme genelde bu sekilde gelen davetleri. Bir sure sonra dikkat ederim; ama ne kadar ilgilendiginizle. Ha baktim, belli bir yerde kaliyor bu arkadaslik durumu, silerim. Hic de acimam, vallahi de acimam, billahi de acimam. AMA! Sildikten sonra, sildigim kisi gelir de hesabini sorarsa, guzelce durumu aciklarim. Mantigina uyar ise o kisinin, acikgoruslulugu de elverirse, yine arkadas olabilirim, arti toleranslariyla ustelik...

Ben ciddiye aliyorum arkadas! Her bir halti ciddiye aliyorum. Ve cok mutluyum ben bu durumdan. Cevremdeki insanlar da mutlu. Mutsuz olanlar sadece, gercekleri yuzlerine vurduklarimdir! Onlar da zaten hatalarini kabul etmeyenlerdir ya da ilgisizliklerini... Twitter icin ayni sey gecerli DEGIL. Facebook icin, hicbir kuralimi bozmuyorum; cunku orasi bana ait, bu blogun oldugu gibi... Ben resimlerimi paylasiyorum, kisisel bilgilerimi paylasiyorum, telefon numarama kadar. Ki arkadas listemin yarisi en az, yurt disinda tanistigim insanlardir. Bu sekilde mutluyum ben.

Verdigim degeri bulamayinca, cikartirim hayatimdan. Yaparim bunu evet; cunku ben bu kadar dikkatliysem, o kisiler de beni taniyorsa, bana benim onlara davrandigim sekilde davranmalilar. Budur "deger verme" kavrami. Oyle arada bir, bir yerlerde "cevrimici/online" olup da cikip gitmekle olmuyor. Ha bu arada bu prensiplerimde sadece son 5 yilda tanistigim insanlar icin gecerlidir. Daha oncesi ve ailem/akrabalarim icin degil. Haksizsam buyrun gelin haksizsin deyin: arifcihat @ live . com