Tarihin tekrar etmesi

Bloguma karsi biraz daha durust ve acik olmaliyim, sevdim onu blog. Sadece sevdim. Hayatimda kimse beni bu kadar mutlu etmemisti. Sanki omrum boyunca o insani aramis gibiydim. Cok kisaydi aslinda onunla gecirdigim zaman; ama olsun... Kimsenin edemedigi, yapamadigi seyleri yapti o benim icin. Beni bir omurluk mutlu etti...

Etmisti blog. Artik edemiyor, etmiyor, etmek istemiyor. Yine mesafelerin hezimetine ugradim. Yine buyuk hayallerle hayatimda 3. kez vazgecmek zorunda kaldim bir seyler icin. Yine de onunla gecirdigim zamana baktigimda yuzumde bir gulumse oluyor ya, iste o zaman diyorum kendime, sen gercekten sevmissin sanirim ya! O kadar ayrilik tartismalarina ragmen, hala daha yuzumde gulumseme birakiyor ya anilari, daha ne olsun diyorum... Mutlu oldum blog. 2 hafta. Cogu insan icin ne kadar az bir zaman. Bana da yetmedi elbette. Her gunumu 5 yila deger sekilde yasadim, yasamaya calistim. Hayatimin en anlamli en huzunlu vakitlerini gecirdim onunla. Birgun kaybedecegimi bildigim icin sanirim, sikica sarildim ona. 2 haftanin 1 haftasi omzunda aglayarak gecti blog. Hayatimda kimse icin bu kadar gozyasi dokmemistim ben. Hala daha kurdugum guzel hayallerin etkisinde gozlerimde yas, dudaklarimda ufak bir sicaklik, ellerimde ise titreme hissediyorum. Sevdim blog. Bana kimse bu kadar deger vermemisti hayatim boyunca. Kimse beni bu noktaya kadar getirmemisti sevgi anlaminda. Getiremedi demiyorum! Bir cift guzel sozu bile bin yil saklayan insanim ben icimde! O yuzden getirmedi diyorum. Hayattaki en kolay seydir belki de benim sevgimi kazanmak! Cok mu zordu bunu Turk insaninin yapmasi? Sucu baskalarinda aramayi birakip; kendimde arama faslini coktan gectim ben. Sorun, sorunlu cevremle alakali. Kimle tanistiysam; hepsinin ayri bir sorunu vardi. Ortak olmaya calistikca sorunlarina uzaklastilar; uzak kalinca da yakinlastilar. Hayatimda belli bir yere gelmelerini istedigim kim varsa bu sekilde oldu hep! Kendi dengesiz yasamlari yuzunden yipranan ben oldum! Sonra da hicbir sey olmamis gibi kendi hayatlarina devam ettiler.

Size diyorum! Hayatimda kalbime ufacik da olsa zarar veren size! Neydi benimle sorununuz!? Ne hakkiniz vardi ufak da olsa bana bir umut verip geriye cevirdiniz!

Simdi kafamda yiginla seyi bitirmis haldeyim. Son kirik kalp parcami da ona harcadim. Keske baska sekilde olsaydi diyorum. Neden her mutlulugun sonu paraya gidiyor? Neden Turkiye sartlarinda mutlu olmak icin, once ailenizi, sonra vataninizi sonra da cevrenizi mutlu etmek zorunda kaliyorsunuz? Iste bunlar yuzunden ben vatanimi bir koseye birakip, illede vatanip demeyip, gidip diger ulkelerde mutlu olmaya calisiyordum. Daha dogrusu mutlu olmak icin gitmeye calisiyordum. Cunku gitmeden once biliyordum orada mutlu olacagimi. Ne umduysam harfi harfine orada buldum hepsini. Iste bu yuzden gelmek istemiyordum. Iste bu yuzden hala daha soyleniyorum bu ulkeye ait her seyle ilgili. Bir insan vatani diye bildigi yerde mutlu olmaz mi? Neden ben mutlu olamiyorum oyleyse? Elde dogmadim ki ben, bu ulkenin topraginda dogup buyudum, bu ulkenin ekmegini yedim. Sonuc? Kultur. Guzel, buyrun Turk kulturuyle mutlu olan yasasin. Beni her gun uzen kulturle mutlu olanlar devam etsin bu yolda...

Bitirdim o sevgiyi de blog. Simdi yine sessiz-sakin halime dondum. Yurt disi hayallerim boyle dipsiz kuyu durumunda su anda. Derslerime de calisamiyorum. Hic bir seye odaklanamiyorum. Cok yalniz hissediyorum kendimi. Keske diyorum, keske 2 haftalik degil, o guzellikte bir omur mutluluk yasayabilsem buralarda. Demeyin bana yasin kac basin kac diye sakin. "Siz cok biliyorsunuz" derim, kirilirsiniz...

Simdi tek istedigim, su okulumu iyi bir sekilde bitirebilmek.
Yapabildigim tek sey bu sanirim.
Biliyorum, yine cikar biri karsima, yine uzulurum... Bu sekilde gider hayat, degil mi?

Ne cok isterdim birine sonuna kadar baglanip; her seye gogus germeyi!