Gözyaşı…

(04-06-2009)

Uzun süredir böyle ağlamamıştım. Nedensiz oldu biraz. Belki de az önce izlediğim Prison Break isimli dizinin finalinden etkilendim. Bilmiyorum, sadece ağladım.

Farklıydı döktüğüm gözyaşlarım bu sefer. Biri içi ağlamadım yalnız, herhangi bir şeyim eksik diye de ağlamadım, mutluyum diye de ağlamadım, Allah için de ağlamadım… Kendim için ağladım. Halime üzüldüğüm için de değildi gözyaşlarım. Bilmiyorum. Farklı bir ağlamaydı bu seferki.

Ağlarken aklıma hiçbir şey gelmedi. Başka zaman olsa belki en kötü durumları getirirdim aklıma, daha hisli ağlayayım diye. Bu sefer sadece boş bir ekrana baktım, hiçbir şey düşünmeden, sadece kendi içimde uzaklaşarak…

Şu anda görüyorum bazı şeyleri. Çok mu sıkmış beni bu dünya? Nasıl becerdi bunu? Ne çok sıkılmışım, bezmişim bu dünyadan ben ya? Ne çok şeyi içime atmışım da böyle ağlayacak şekle gelmişim? Neyi hak etmişim acaba, söyler misiniz? Kime ne zararım olmuş da sürekli kötü durumlardan yakınacak şekilde yaşar duruma gelmişim ben?

Ne ettiysem, kendime etmişimdir… Bunu bilir; bunu söylerim ben!..

Neden ben o “kişisel gelişim” kitaplarından fırlamış insanlar kadar ‘rahat’ olamıyorum? Neden bu kadar çok şeyi düşünüyorum aynı anda? Neden herkese tutarsızca değer verip; her defa üzülen ben oluyorum? Neden artık kimseyi sev(e)miyorum, neden ‘mekanikleşiyorum’? Beni farklı kılan budur değil mi? Tabi… İstemiyorum farklı olmayı ben. Bu hayatı ben seçmedim; düzeltmek için yığınla çaba harcamama rağmen, neden tek bir adım bile ileriye gidemiyorum? Neden geri düşmemek için tüm enerjimi sarf ediyorum? Hayatımın nesi var değil mi? Nesi yok ki…

En büyük sorulardan biri de “neden çevremde ben kadar düşünen, ağlayan, zırlayan, konuşan, gülen, hisseden, soran, bakan, yiyen, nefes alan vb. türden duygusal faaliyetlere açık başka bir ‘erkek’ yok?” Neden beni anlayan hep bayanlar oluyor? Neden çevremi bazı konularda büyütmeye çalışmaktan yorulmuyorum?

Soru soran değil; cevap veren olmak istiyorum!