Şu sıralar yine kendimi yalnız hisseder oldum. Zaten internet bağlantım da yok. Spor salonu ve gitar kursuna gömülmüş durumdayım. Dost(!) görünümlü, arkadaş tarzı tanıdığım sınıf arkadaşlarımla da takılmıyorum artık.
Yalnızlığın doruk noktasına ulaşmak üzereyim. Erasmus koşuşturması, work and travel telaşesi ve dersler ile birlikte asosyallik moduna girmek üzereyim.
Kendime yeni bir sırt çantası almayı planlıyorum bu arada. Bilgisayarımı da koyabileceğim bir çanta tabiki...
Düşündüğüm tek derdim, insanlara verdiğim değerin onda birini görebiliyor olmam. Geri kalanı nereye harcanıyor? Sürtünmeye mi?!
Geçmişteki insanları ince eleyip sık dokuyup tanımıştım; ama onlar da bilmiyor değerimi. Belki de haberleri yoktu verdiğim değerden... Yoksa anlayamayacak kadar 'hissiz'ler mi?
Kim bilir...
Yorgunum blog!
yalnızlık neden peşimizi bırakmaz.neden insanlar kalabalık içinde yalnızlardır.
YanıtlaSilbuğün istiklal caddesinde tek başıma yürüdüm.cadde kalabalık....nehir gibi akıyordu insanlar...ama ben yalnızdım...bu yalnızlık korkunç bir canavarmı yoksa kendime ayna olan bir araç mı???
bagırmak istedim tüm insanlara....nereye akıyorsunuz?neden hep yalnızım.neden deger alamıyorum neden....off sıktım galıba.ıyıkı yazıyorsun ....fazla ara verme....
hayrılısı...
Kalabalıktan nefret ediyorum; ama sadece ben yalnızsam o kalabalık içinde...
YanıtlaSilÇok ara vermemeye çalışıyorum mümkün olduğunca; ama dersler ve hayat hızına kapılma arzum; dertlerimi unutturuyor bir nebze de olsa.
Hayırlısı :)