Kota?

Son günlerde Mabel Matiz'in Harbiye konserlerinde söylediği şarkıları dinliyorum. O atmosferde olmak güzel olurdu diyorum tabii içimden. Yine de iyi kötü epey keyif veriyor dinlemesi bu şekilde de olsa.

Bir de geçen gün başıma gelen bir vurgun olayına üzülüyorum. Ya da seviniyorum mu diyeyim, bilemiyorum. Üzülüyorum; çünkü benim gibi dikkatli ve bu tip konulardaki biri bile nasıl bu kadar da kandı bir anda ve kayba uğradı, anlayamadım. Seviniyorum; çünkü zamanında O'nunla bir şeyler yaparız diye banka kampanyalarının peşinde koşturduğum bir miktar para vardı. Bana "sende kalsın, sen çok uğraştın onun için" vs. demişti. Aslında göndermeye niyetliydim hep. Notlarımda duruyordu hala ne kadar olduğu bile. Belli ki gönülden dememiş bunu ya da ayrıldıktan sonra içinde kalmış olacak ki o paranın benden bir şekilde çıkmasına sebep olmuş. Yani anlayacağın bana da nasip olmadı. Buraları okuyor olsaydı "bende hiçbir şeyin kalmadı, rahat edebilirsin" dememe gerek kalmazdı...

Eski iş arkadaşımın sevgilisi sordu bir de O'nu, Starbucks'da denk gelmiştim. 3-4 ay oluyor koptuk biz, dedim. Üzüldü ve "siz çok iyiydiniz, enerjiniz, renkleriniz çok uyumluydu" dedi. Ben de "öyleydik; ama ben son 1 senede O'nun için, O'nun kitaplarından ve diğer arkadaşlarından hatta iş arkadaşlarından bile geriye düşmüştüm. Kaldıramadım ve sessizce ayrıldım. O'nun da işine geldi bu ayrılış, sesini de çıkarmadı" dedim. Ben böyle deyince onun dediği şeyler ağır geldi. Dedi ki "sen '80'lerde yaşıyorsun ilişkileri; ama artık öyle değil. Herkesin birbiri için bir kotası var. Onu doldurunca bitiyor o ilişki." Gözlerim doldu, sonra toparlanıp kalktım kursa gidiyorum bahanesiyle... Öyleymiş. Ben ne olursa olsun yanında olurdum, dedim içimden. Şimdi de ne safmışım diyorum. Geriye bakınca sevdiğim dediğim kişiler için hep veren taraf olmaya çalıştım. Sanırım yanlış yaptım, birçok şeyi yaptığım gibi.

Nargileye Gelir miydi?

Bugün yine kendim içtim nargilemi Blog. Yalnız takılmayı yıllar önce bırakmıştım birileri sayesinde ya da yüzünden... bilmiyorum. Şimdi yine yalnızım, "bunu yalnız yapmam herhalde" dediğim şeyleri daha sık yapar oldum Blog. İnsanların beni gittiğim mekanlarda kolayca tanıyacağı şeyleri yapar oldum. Keyif mi alıyorum yoksa yalnızlığımı mı dolduruyorum, bilmiyorum; ama yalnız yapıyorum.

Çıkmayacaktım dışarı. Erkenden duş almış, kahvaltımı yapmış, odama çekilmiştim evde tek başıma, biraz da sessizliği dinlerim belki diye. Bu sefer de ufak da olsa bir deprem beni yalnız bırakmadı. "Kalk, giyin ve çık evden Arif!" dedi resmen. Zaten her yerim korkudan titrerken öyle duramazdım galiba evde.

Şimdi de yalnızım. Hem fiziksel, hem duygusal, hem de ruhsal olarak... Aklıma "acaba yine deprem olur mu? Belki bu sefer hazır evde tek başımayken ölür gider miyim?" şeklinde korkular var. Ablama da geçmedim. İçtim nargilemi, döndüm evime. Ve seninleyim. Çok da derinlere inmek istemiyorum, öyle her şeyi unutan, boş veren, yumuşayan bir Arif'den ve bu Arif'in kullanılmış hissinden nefret eden bir haldeyim. Bir şarkıyla ayrılayacağım.

Yine Bir Gece Molası

Gecenin bir vakti, ses kayıtlarını dinledim telefonumda. Makine mühendisi olarak çalıştığım zamandaki ayrılışım, o zamandaki son konuşmalarımın kaydını almıştım dinlerim diye. Eski sevgilimle olan 3-4 saatlik bir konuşmanın kaydının bir kısmını dinledim. Bir de birkaç farklı konunun ses kayıtları...

Hepsini de sildim şu anda. iOS 26 yüklendi ve gereksiz uygulamalar vs. temizlemeye başlamıştım akşam. Ses kayıtlarına da öyle bulaştım. Bu arada sevgimin yerine yavaştan öfke almaya başladığını söylemem lazım. Onca fotoğraf var mesela. Ne zaman oturur silerim tek tek hepsini bilmiyorum; ama sanırım tüm öfkemi bir araya getirdiğimde olacaktır bu. 4 sene kolay değil.

Sadece tek bir arkadaşım fark edip sordu olup bitenleri. Hani kendi hayatının yoğunluğundan hiç beklemeyeceğim biri aslında; ama fark ediliyor demek ki. Hafta sonu bir arkadaşımla Balat taraflarına gittim. Bazı kliseleri tekrar gezdim; ama önceki gittiğimde gitmediğim yerlere de gittim. Ayaklarım iptal olmuştu o gün.

Hak etmedim Blog. Hani bazen düşünüyorum 37 yaşındayım, başka türlü ilerleyebilirdi hayatımdaki birçok şey. Yine de şu sonuçları hak etmiyorum. Biraz "olsun, vardır benim için de yazılan güzel bir kader" deyip devam ediyorum. O yüzden kim ne halt ediyorsa etsin.